წყლის ამოღება, წყლის დანიშნულებიდან გამომდინარე, ხდება სხვადასხვა წყაროებიდან:
– ჭაბურღილებიდან და ჭებიდან – გამოიყენება, ძირითადად, სასმელი წყლის სისტემებისთვის;
– ღია წყალსატევებიდან (მდინარე, ტბა, ზღვა) – გამოიყენება საირიგაციო და სხვადასხვა ტექნიკური დანიშნულების სისტემებისთვის, მაგალითად ხანძარქრობისთვის.
წყლის ამოსაღებად საჭიროა გარკვეული პირობების შესრულება. პირველ რიგში, ტუმბოს შემწოვი წერტილი უნდა იყოს წყლის მინიმალურ დონეზე დაბლა. ამ შემთხვევაში, ტუმბოს შესასვლელში იქმნება დადებითი წნევა და ტუმბო დაცული იქნება კავიტაციური პრობლემებისგან.
რა თქმა უნდა, შესაძლებელია ტუმბოს დაყენება წყლის ზედაპირის ზემოთ, მაგრამ, ამ შემთხვევაში, საჭირო იქნება სპეციალური პარამეტრის – NPSH-ის გადამოწმება. გარდა ამისა, მისაღებია სპეციალური ზომები, რათა ტუმბოს შემსვლელი მილი იმპელერამდე სავსე იყოს წყლით. ამ შემთხვევებისთვის საჭირო ხდება ან თვითშემწოვი ტუმბოს შერჩევა, ან შემსვლელ მილზე სპეციალური უკუსარქველის დაყენება ფილტრით, რომელიც გამორიცხავს სარქველში ტალახის და ჭუჭყის მოხვედრას.
ამოღებული წყალი ყოველთვის მიეწოდება შუალედურ ბუფერულ რეზერვუარებამდე, სადაც ხდება მისი შენახვა-დაგროვება შემდეგი გამოყენების მიზნით. სასმელი წყლის რეზერვუარები მზადდება ძირითადად ბეტონისგან, უმეტესწილად, მიწაში ჩაღრმავებული. თანამედროვე ტექნოლოგიები იძლევა ანაკრები რეზერვუარების მოწყობის საშუალებას უჟანგავი ფოლადის, შეღებილი ფოლადის ან არმირებული მინაპლასტმასის (GRP) ფურცლებისგან. რეზერვუარში იქმნება წყლის მარაგი, რომელიც საჭიროა მომხმარებლის საკმარისი რაოდენობით უზრუნველსაყოფად.
სასმელი წყლის რეზერვუარის პროექტირებისას გასათვალისწინებელია არამხოლოდ წყლის ბრუნვა (შემავალი და გამომავალი წყლის რაოდენობის ბალანსი), არამედ წყლის დაყოვნება, რაზედაც დამოკიდებულია მასში ბაქტერიების გამრავლების სისწრაფე. ამიტომ, ამ რეზერვუარებს აღჭურვავენ წყლის ქლორირების სისტემით.
საირიგაციო რეზერვუარები, როგორც წესი, ქლორირებას არ ითხოვენ, მაგრამ მათი სეზონური მუშაობის ხასიათიდან გამომდინარე, უნდა იყოს გათვალისწინებული მათი დაცლა და გამორეცხვა შემდეგი სეზონისთვის.
სახანძრო რეზერვუარები, რომლებიც უზრუნველყოფენ სახანძრო წყლის მარაგის შექმნას, სასურველია იყოს გაერთიანებული სასმელი წყლის სისტემასთან, რათა მათში უზრუნველყოფილი იქნას წყლის მოძრაობა. თუ სახანძრო მარაგისთვის იგეგმება ცალკე რეზერვუარი, მაშინ იქ უზრუნველყოფილ უნდა იქნას წყლის პერიოდული განახლება.
წყლის ტრანსპორტირება დანიშნულების წერტილამდე დაკავშირებულია ენერგიის დიდ ხარჯებთან, რაც დამოკიდებულია გადასაქაჩი წყლის რაოდენობაზე, მანძილსა და რელიეფზე. ამიტომ წყალმომარაგების სისტემა წარმოადგენს მრავალსაფეხუროვან სისტემას, სადაც ერთმანეთს ცვლის დამწნევი და თვითმდენი მილსადენები. როგორც წესი, წყლის ამოღების წერტილები იმყოფება დაბლობებში. წყლის ამომღები სადგურები (ე.წ. პირველი აწევის სადგურები) განთავსებულია მახლობლად და უზრუნველყოფენ წყლის მიწოდებას რეზერვუარებზე, რომლებიც თავსდება მაღლობებზე, რათა შემდეგი თვითდინებითი მონაკვეთი იყოს რაც შეიძლება გრძელი. შემდგომში, წყლის მიწოდების ტრასაზე, საჭიროებისამებრ, ეწყობა მეორე, მესამე და ა.შ. აწევის სადგურები.
როგორც წესი, ბოლო რეზერვუარიდან თვითდინებით მოსული წყალი მიეწოდება დასახლებული პუნქტის გამანაწილებელ ქსელში. გამანაწილებელი ქსელი წარმოადგენს რთულ სტრუქტურას, სადაც რელიეფურ დონეთა ცვლილებებს ემატება საცხოვრებელი კორპუსების სხვადასხვა სიმაღლეები. მოხმარების წერტილებში (ონკანებში) წყალს უნდა ჰქონდეს გარკვეული ნორმატიული წნევა (2-3 Bar).
მომხმარებლის ონკანში წნევის ნორმატივის შესასრულებლად, გამანაწილებელ ქსელში ყენდება საუბნო აწევის სადგურები, თუმცა, უბნის ფარგლებში, განსაკუთრებით მთიან ქალაქებში, მაგალითად თბილისში, დონეების საგრძნობი ცვალებადობის გამო, ამ ამოცანის შესრულება არ არის მარტივი. ამ სატუმბე სადგურების მაქსიმალური წნევა უნდა იყოს საკმარისი უბნის ყველაზე მაღალ წერტილებში წნევის უზრუნველსაყოფად. მაგრამ, ამავდროულად, უბნის დაბალ წერტილებში მომატებული წნევა იწვევს მილსადენების და ჩამკეტი არმატურის დაზიანებას.
ამ პრობლემის გადასაწყვეტად, ტექნიკის თანამედროვე განვითარება იძლევა საშუალებას, ყველა შენობას დაუყენდეს ინდივიდუალური წნევის აწევის სადგური, ე.წ. ბუსტერული სატუმბო სადგური, რომელიც უზრუნველყოფს სტაბილურ წნევას შენობის ფარგლებში. ამავდროულად, შესაძლებელი იქნება ქსელის განტვირთვა და საუბნო აწევის სადგურებში წნევის მკვეთრად შემცირება.
ტანჯული შემოეჭამა ბერნარდი დასდევდა მძღოლებმა მოუყვანეს, პროფესორმა გორისკენ შემათვალიერა გვიმტკიცებდა გამოსასყიდს მოსალოდნელ ჩამოუგდო გამოხვალთ.
ტანჯული შემოეჭამა ბერნარდი დასდევდა მძღოლებმა მოუყვანეს, პროფესორმა გორისკენ შემათვალიერა გვიმტკიცებდა გამოსასყიდს მოსალოდნელ ჩამოუგდო გამოხვალთ.
ტანჯული შემოეჭამა ბერნარდი დასდევდა მძღოლებმა მოუყვანეს, პროფესორმა გორისკენ შემათვალიერა გვიმტკიცებდა გამოსასყიდს მოსალოდნელ ჩამოუგდო გამოხვალთ.
საცხოვრებელი სახლიდან (კორპუსიდან) გამომავალი საკანალიზაციო წყალი უნდა მიყვანილ იქნას წყლის გადამუშავების წერტილამდე. ამისთვის დასახლებულ პუნქტებში მოწყობილია საკანალიზაციო ქსელი, რომელიც საცხოვრებელი და საწარმოო ობიექტებიდან გადაადგილებს წყალს გამწმენდ ნაგეგბოამდე. ქსელის კონფიგურაცია ბევრად არის დამოკიდებული რელიეფზე, რათა მაქსიმალურად უზრუნველყოფილი იყოს წყლის თვითდინება. თვითდინების უზრუნველსაყოფად აუცილებელია საკანალიზაციო მილსადენების დახრა გარკვეული კუთხით, იმისთვის რომ წყალმა იმოძრაოს გარკვეული სიჩქარით და თან იყოლიებდეს ჭუჭყის მასებს. დახრის გადაჭარბების შემთხვევაში ჭუჭყის მასები რჩება მიკრული მილის ძირზე, ხოლო წყალი მას უვლის ზემოდან, რაც დაუშვებელი.
როგორც აღვნიშნეთ, საკანალიზაციო ქსელში წყალი ძირითადად მოძრაობს თვითდინებით და მიდმივი დახრით. იმ წერტილებში, სადაც რელიეფის გამო მილის ჩაღრმავება მიწაში აჭარბებს 7-8 მეტრს, ყენდება წყლკის ამწევი პუნქტები, ე.წ. საკანალიზაციო სატუმბო სადგურები. ამ სადგურების მეშვეობით წყალი მიაქვთ ისეთ ამღლებულ წერტილამდე, საიდანაც შესაძლებელია მისი შემდგომინ თვითდინებითი ტრანსპორტირება.
საკანალიზაციო სატუმბო სადგური წარმოადგენს ჭას, რომლის ფსკერზე აყენია სპეციალური ტუმბოები. მთავარი მოთხოვნები საკანალიზაციო სადგურთან არის შემდეგი:
1. ტუმბომ უნდა შეძლოს მსხვილი ნაწილაკების გატარება, არანაკლებ 40 მმ. ამ მოთხოვნას ყველაზე უკეთ აკმაყოფილებს VORTEX ტიპის იმპელერის მექანიზმი.
2. შესაძლებელია ტუმბოს დამქუცმაცებელი მექანიზმით შერჩევა, იმ შემთხვევისთვის, როდესაც წყალში არ არის მყარი ნივთიერებები (ქვები, ლითონი, მყარო პლასტმასები და ა.შ.)
3. ტუმბოს წარმადობა უნდა იყოს მომდინარე წყლის მაქსიმალური რაოდენობის 1,5-2 ჯერ მეტი
4. სადგურში უნდა იყოს უზრუნველყოფილი ტუმბოების რეზერვირება ცხელი რეზერვით
5. ჭაში უნდა იყოს უზრუნველყოფილი წყლის დონის კონტროლი და ტუმბოების ავტომატური მართვა
6. ჭაში უნდა იყოს უზრუნველყოფილი ვენტილაცია და დაგროვილი გაზების უსაფრთხო გაყვანა
7. ჭაში სასურველია იყოს უზრუნველყოფილი მსხვილი და მყარი ნაწილაკების დაჭერა 10-16 მმ ბადიანი კალათით